De Kapitein staart in de verrekijker en kijkt naar het achterland.

‘Wat zou het fijn zijn om wat meer van toen, hier te hebben’.

En de Kapitein schetst een beeld. Het optimisme en het avontuur van de warme zomerdag, de geur en onstuimigheid van de herfst en de schatten die we vonden. De kou die kwam en de geborgenheid die gezamenlijk ontstond. Met kaarslicht en samenzijn, het verrassen vàn en zorgen vóór elkaar, gewoon omdat dat nou eenmaal is wat we deden, en goed in zijn. En dan, als het nieuwe leven zich weer liet zien dit vol aandacht en belangstelling begroeten. En dit iedere rondgang opnieuw mogen beleven. Wat een rijkdom.

Maar de Kapitein weet ook dat aandacht veranderd door afleiding en beleving. De wereld wordt groter en de zorgeloosheid, het optimisme en de dromen die er toen volop konden en mochten zijn, worden vaker overspoeld door de golven van opgroeien, realiteit en volwassen zijn. En zo nu en dan lijken deze golven harder te trekken dan de onderstroom.

Maar de onderstroom is sterk en de onderstroom is daar, ongeacht het weer of de hevigheid van de storm. Soms moeten we gewoon weer even voelen waar het anker ligt en eb en vloed ervaren. De Kapitein bewaakt de onderstroom. De avonturen, de zorgeloosheid, de dromen. In uitgeworpen netten zit met regelmaat een nieuwe vangst die de Kapitein in beeld brengt en toevoegt aan de onderstroom.

Dit zijn de Schatten van de Kapitein, voor iedereen die net als de Kapitein de onschuld van onschatbare waarde acht en er meer van in het ‘hier’ wil hebben.